[BaekHwi] DOLL (2/?)
//flash back//
“ช่วยด้วย!!! ใครก็ได้ช่วยผมด้วย”
ร่างผอมบางของเด็กชาย “ลี แดฮวี” ในวัย 12 ปีที่เอ่ยปากตะโกนขอความช่วยเหลือพร้อมกับ 2 ขาเล็กๆนั่นที่กำลังวิ่งหนีสุดชีวิต
เด็กน้อยไม่ได้เติบโตมาในสภาพแวดล้อมที่ดี ไม่ได้เกิดมาในครอบครัวที่เพียบพร้อม ไม่ได้อาศัยอยู่ในบ้านสวยๆ
ไม่ได้เรียนหนังสือแบบเด็กคนอื่นๆ การที่ต้องเอาชีวิตรอดภายในสภาพแวดล้อมที่โสมมเช่นนี้ต่างหาก....ที่มาก่อนเป็นอันดับแรก
“ไม่มีใครช่วยแกได้หรอก!! ลูกกะหรี่อย่างมึง โตขึ้นมาก็ต้องขายตัวเหมือนแม่มันนั่นแหละ!!” ฝั่งตรงข้ามพูดเมื่อวิ่งไล่ต้อนเด็กน้อยจนจนมุม
“แต่น้องไม่ได้ขายตัว!!”
“ตอนนี้น่ะยัง เพราะตอนนี้....พวกกูจะเอามึงฟรีๆ!!”
หนึ่งในสามของกลุ่มชายฉกรรจ์ตรงหน้าพูดขึ้น
พร้อมกับรุดกายเข้าหาเด็กน้อยมากขึ้นเรื่อยๆ ลีแดฮวีในวัย 12 ปีพยายามมองหาทางหนีทีไล่เพื่อให้หลุดพ้นจากสถานการณ์อันตรายนี้อย่างไม่ยอมแพ้
จนกระทั่ง....
“---พวกคุณทำอะไรน่ะ”
เสียงของบุคคลที่สามดังขึ้น ทำให้กลุ่มชายฉกรรจ์ด้านหน้าของเด็กชายต้องหันหลังกลับไปมอง
สบโอกาสให้แดฮวีได้หลบหนีออกมา
“พี่ชายครับ ช่วยน้องด้วย” แดฮวีที่วิ่งหนีออกมาหลบอยู่ด้านหลังของพี่ชายที่อยู่ตรงหน้า
พร้อมกับเอ่ยปากขอความช่วยเหลือ “พวกเขาจะรังแกแดฮวีครับ”
“อืม หลบไปก่อนนะเจ้าตัวเล็ก เดี๋ยวพี่จัดการเอง”
พี่ชายคนนั้นคว้าท่อนไม้ที่วางกองอยู่บนพื้นขึ้นมา เพื่อใช้มันเป็นอาวุธป้องกันตัว
เพียงไม่กี่วินาทีนับจากนั้น
ชายกลุ่มนั้นจะกรูเข้ามาหวังประทุษร้ายแดฮวีและพี่ชายใจดีที่เสนอตัวเข้ามาช่วยเด็กน้อย
และเป็นโชคชะตาที่เข้าข้างแดฮวี เพราะพี่ชายที่เข้ามาช่วยแดฮวีนั้นคงมีทักษะเรื่องศิลปะการป้องกันตัวอยู่พอควร
มือหนาควงท่อนไม้ที่อยู่ในมือนั่นอย่างคล่องแคล่ว
ไล่ฟาดฝั่งตรงข้ามจนล้มลงไปกับพื้นทีละคนๆ
“ไม่เป็นไรแล้วนะตัวเล็ก ปลอดภัยแล้ว”
พี่ชายใจดีพูดพร้อมกับดึงเด็กน้อยเข้ามาปลอบ
“ขอบคุณพี่ชายมากนะครับ ที่เข้ามาช่วยน้อง” แดฮวีพูดพร้อมกับโค้งหัวขอบคุณบุคคลตรงหน้าที่เข้ามาช่วยเหลือ
“ไม่เป็นไรหรอก รีบกลับบ้านเถอะ เดี๋ยวคุณพ่อคุณแม่จะเป็นห่วง”
“---ดงโฮ!!!!” พี่ชายอีกคน ที่เด็กน้อยคิดเอาว่าน่าจะเป็นเพื่อนของพี่ชายใจดีปรากฎตัวขึ้น
“มาอยู่นี่เอง ทำไรมาวะ”
“มาช่วยคนนิดหน่อยน่ะ พี่ไปก่อนนะเจ้าตัวเล็ก
ระวังตัวด้วยล่ะ” ร่างสูงพูดพร้อมกับลูบหัวของเด็กน้อยเบาๆ
ก่อนที่พี่ชายชื่อ “ดงโฮ” จะหันหลังกลับไปกับเพื่อนของตน
.
.
.
//flash come//
ตอนนี้...แดฮวีที่กำลังอยู่ในรถของคุณดงโฮ ผู้ซึ่งเป็นทั้ง
“เจ้าชีวิต” และ “รักแรก” ของแดฮวี
แม้เวลาจะผ่านพ้นไปกว่า 4 ปี แต่ตุ๊กตาตัวน้อยก็ยังคงจดจำใบหน้าอันหล่อเหลาของบุคคลตรงหน้าได้เป็นอย่างดี
พี่ชายใจดีที่เคยช่วยแดฮวีเอาไว้เติบโตขึ้นเป็นชายหนุ่มรูปงามที่สง่างามราวกับเจ้าชาย
แต่ทว่าสิ่งที่แตกต่างออกไปจากที่เคยเจอกันครั้งแรกคือความเย็นชาและความน่าเกรงขามที่เพิ่มเติมเข้ามา
อะไรที่ทำให้คุณดงโฮเปลี่ยนไปได้ถึงเพียงนี้?
การได้พบกับคุณดงโฮอีกครั้ง เป็นเรื่องที่ไม่คาดฝันสำหรับแดฮวี โดยเฉพาะอย่างยิ่ง...การที่เราได้พบกันในสถานที่แบบนั้น
เด็กน้อยยอมรับว่าใจเต้นไม่เป็นส่ำตอนที่อยู่ภายในห้องดูตัวกับคุณดงโฮสองต่อสอง
คุณดงโฮเป็นคนแรกที่ได้เห็นและสัมผัสร่างกายที่เปลือยเปล่าของเขา แต่ทว่าตัวแดฮวีเองก็ยินดีที่จะให้คุณดงโฮ...ผู้ซึ่งเป็นเจ้าชีวิตนั้นได้สัมผัสเรือนร่างของตนด้วยความเต็มใจ
แม้ตัวแดฮวีเองพอจะคาดเดาได้แล้วว่า ในอนาคตข้างหน้านี้ ชะตาชีวิตของเขาจะเป็นอย่างไร
แต่ต่อให้ดงโฮจะทำอะไรกับเขา...เจ้าตัวก็ยินดี ถ้าคุณดงโฮจะเป็นคนแรกผู้ครอบครองความบริสุทธิ์ของเขา
ดงโฮเลี้ยวรถเข้ามายังอาคารแห่งหนึ่งซึ่งมีระบบรักษาความปลอดภัยสุดแน่นหนา
ทันทีที่รถหยุดลง ชายชุดดำจำนวนหนึ่งก็เดินเข้ามาล้อมรถเอาไว้ ก่อนที่ประตูรถทั้ง 2 ด้านจะถูกเปิดออก
“ยินดีต้อนรับสู่ตระกูลคัง”
ทันทีที่ลงจากรถ ดงโฮก็เดินโอบเอวแดฮวีไปจนถึงลิฟท์ส่วนตัว ที่จะขึ้นตรงไปยังชั้นที่พักของเจ้าตัว
ทุกสิ่งที่อยู่รอบตัวของตุ๊กตาตัวน้อยล้วนแปลกใหม่ไปเสียหมด
แดฮวีไม่เคยได้รับการคุ้มครองอารักขาแบบนี้ ไม่เคยย่างกายเข้ามาในตึกสูงๆแบบนี้
เงินที่ดงโฮใช้เพื่อจ่ายเป็นค่าตัวของเด็กน้อย
คงดูน้อยนิดและไม่ได้มีมูลค่ามากมายในสายตาของนายใหญ่ตระกูลคัง
ดังนั้น...หากแดฮวีทำให้คุณดงโฮพึงพอใจในร่างกายของตัวเองไม่ได้
ก็คงต้องถูกทอดทิ้งไม่ก็ขายต่อไปให้คนอื่นเป็นแน่
“คุณดงโฮครับ อ้ะ!!”
เมื่อลิฟท์เดินทางขึ้นมาถึงชั้นบนสุด
ดงโฮก็อุ้มตุ๊กตาตัวใหม่ของตนขึ้นพาดบ่า พาเจ้าตัวน้อยเข้าไปยังห้องนอนของตนเองโดยทันที
เกือบสัปดาห์ที่ดงโฮไม่ได้ปลดปล่อยความปรารถนาอันเชี่ยวกราดกับใครที่ไหน
แทบอดรนทนไม่ไหวที่จะสอดใส่ร่างกายของตนเข้าไปภายในร่างกายสวยหมดจรดของร่างน้อยๆบนบ่า
มือหนาคว้าผ้าขาวผืนบางที่วางพาดไว้ตรงเก้าอี้ในห้องนอนขึ้นมา
แล้วใช้มันมัดข้อมือทั้งสองของแดฮวีเอาไว้
ดันร่างกายบอบบางของตุ๊กตาแสนสวยให้หันหน้าเข้าหากำแพง
ลมหายใจอุ่นๆเป่ารดต้นคอของร่างบาง สูดดมกลิ่นหอมจางๆของร่างงดงามที่ยังไม่เคยต้องมือชายใด
ก่อนที่จะกดจูบลงที่ต้นคอของแดฮวีจนเกิดเป็นรอยแดงขึ้นมา ดงโฮก็จับดวงหน้าหวานของตุ๊กตาตัวน้อยเอาไว้
แล้วก้มลงเก็บเกี่ยวความหอมหวานจากริมฝีปากของร่างบาง
จูบที่หอมหวานเริ่มทวีความร้อนแรงขึ้นเรื่อยๆ ลิ้นร้อนของดงโฮเข้าไปเก็บเกี่ยวความหอมหวานภายในโพรงปากของแดฮวี
ตุ๊กตาตัวน้อยตอบโต้เจ้าชีวิตของตนอย่างไม่รู้ประสา สิ่งเหล่านี้ยิ่งทำให้ความต้องการของนายใหญ่ตระกูลคังพุ่งสูงขึ้น
ฝ่ามืออุ่นหนาของดงโฮเลื่อนเข้าไปโอบกอดรอบเอวบางของแดฮวี ก่อนที่จะกระชากเสื้อที่บดบังร่างกายน่าถนอมออกจนขาดคามือ
เผยผิวเนียนสวยที่ชวนให้คลั่งไคล้ทุกครั้งที่ได้เห็น
“คุณดงโฮครับ....อ๊า....”
คุณดงโฮลูบไล้ฝ่ามือของตนไปทั่วแผ่นอกเนียนนุ่มของแดฮวี
สะกิดเบาๆที่ยอดอกชูชัน ก่อนที่มือคู่นั้นจะไล้ต่ำลงมาที่หน้าท้องแบนราบของตุ๊กตาตัวน้อย
ใช้ปลายนิ้วปลดกระดุมแล้วรูดซิปกางเกงที่ปกคลุมร่างงดงามลง โดยที่ริมฝีปากของดงโฮยังไม่ละออกจากซอกคอหอมกรุ่นของแดฮวี
มือหนาร่นขอบกางเกงพร้อมกับชั้นในตัวบางออกจากสะโพกกลมกลึง ทำให้เรือนร่างของแดฮวีออกมาอวดโฉมต่อหน้าดงโฮอีกครั้ง
ฝ่ามือทั้งสองรั้งบั้นท้ายบอบบางตรงหน้าให้โก่งโค้งขึ้น
ก่อนที่มือหนาจะปลดเสื้อผ้าช่วงล่างของตนลง พร้อมกับสวมใส่อุปกรณ์ป้องกันด้วยความรวดเร็ว
แหวกเนินเนื้อขาวของแดฮวีออก แล้วกดแกนกายของตนเข้าไปในช่องทางแสนหวานตรงหน้าจนสุดความยาว
“อ๊า!!!” ร่างบางหวีดร้องออกมาด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ
สืบเนื่องมาจากการรุกล้ำด้วยสิ่งแปลกปลอมที่ทำให้แดฮวีแทบร้าวระบมไปทั้งกาย
“แดฮวีอา....หวานมากเด็กดี”
“คุณดงโฮครับ อ๊าง....”
ดงโฮเริ่มขยับแกนกายแข็งขึงเข้าออกช่องทางที่พึ่งถูกเปิดบริสุทธิ์ของแดฮวีอย่างบ้าคลั่งตามอารมณ์ที่พลุ่งพล่านของตัวเอง โดยที่ไม่ได้คำนึงถึงความรู้สึกของร่างบางตรงหน้าเลยสักนิด
ช่องทางอ่อนหวานที่บีบรัดร่างสูงแน่นอย่างไร้เดียงสา ประกอบกับความอ่อนนุ่มที่โอบล้อมความเป็นชายของดงโฮเอาไว้
สร้างความพึงพอใจให้กับนายใหญ่ตระกูลคังอย่างถึงที่สุด เป็นความบริสุทธิ์ที่หอมหวานน่าทำลายล้างยิ่งกว่าอะไรทั้งสิ้น
“คุณดงโฮ....ฮึก....น้องแดฮวี....อ๊า!!!”
ฝ่ามือบอบบางของตุ๊กตาตัวน้อยกำแน่นด้วยความอดทน รับสัมผัสดุดันที่คนด้านหลังประดังประเดมอบให้ โดยที่แดฮวีไม่หลุดคำว่า “เจ็บ” ออกมาแม้สักครั้ง
แม้รสสัมผัสที่ได้รับมันจะรุนแรงแค่ไหน แดฮวีก็จะอดทนเพื่อความสุขของคุณดงโฮ....คนที่กำลังทำลายเขาอย่างไม่ใยดี
เสียงครางหวานของตุ๊กตาตัวน้อยดังก้องตามอารมณ์ที่พุ่งสูงขึ้นเรื่อยๆ ส่งผลให้ช่องทางรักของแดฮวีกระชับรัดแกนกายของดงโฮแน่นยิ่งขึ้น
ยิ่งแดฮวีครางหนักเท่าไร ก็ยิ่งเพิ่มความปรารถนาให้ดงโฮมากขึ้นเท่านั้น สะโพกหนารัวใส่ตุ๊กตาแสนสวยไม่ยั้งจนร่างกายบอบบางโยนไปตามแรงกระแทกของผู้เป็นนาย
ก่อนที่ผู้รุกรานจะกระตุกหลั่งน้ำปรารถนาออกมาจนหมดสิ้น
“แดฮวี....อา....เยี่ยมมาก”
“ค....คุณดงโฮครับ....”
ตุ๊กตาตัวน้อยเรียกผู้เป็นนายด้วยน้ำเสียงที่แสนจะอ่อนแรง ก่อนที่ดงโฮจะถอดถอนความเป็นชายของตนออกมาจากช่องทางหวานล้ำของแดฮวี
มือหนาดึงถุงยางที่ถูกบรรจุไว้ด้วยน้ำกามของตนออก แล้วช้อนตัวแดฮวีขึ้นมาวางไว้บนเตียงสีดำสนิทของเขา
นัยน์ตาคมกริบของดงโฮทอดมองดูร่างงดงามที่นอนหายใจรวยระรินอยู่ตรงปลายเตียง
พร้อมกับที่มือหนาไล่ถอดเสื้อผ้าที่ยังคงหลงเหลือบนร่างกายของตนออกทีละชิ้นๆ ผิวกายขาวสวยของแดฮวีที่ตัดกับผ้าปูที่นอนสีดำของเขา
ยิ่งทำให้ร่างบางตรงหน้าดูน่าหลงใหลขึ้นไปอีก และ “แววตาของดงโฮ” ก็ทำให้ตุ๊กตาตัวน้อยพอที่จะเดาออกว่าผู้เป็นนายต้องการอะไร
แดฮวีชันเข่าขึ้นแล้วแยกเรียวขาของตนออก เพื่อให้ช่องทางด้านหลังของตนเป็นที่ประจักษ์ต่อสายตาของคุณดงโฮ
ท่าทางเชื้อเชิญของร่างบางทำให้ร่างหนาพึงพอใจไม่น้อย
แม้ช่องทางของคนตรงหน้าจะบวมช้ำและมีโลหิตไหลซึมออกมาให้เห็น
แต่แดฮวีก็ไม่ได้แสดงท่าทีต่อต้านความปรารถนาของเขาแต่อย่างใด
ดงโฮค่อยเคลื่อนตัวแทรกเข้ามาอยู่ตรงกลางลำตัวของร่างบาง จับเรียวขาของตุ๊กตาตัวน้อยมาแนบไว้ข้างกาย
ปลดพันธนาการออกจากข้อมือบอบบางที่เสียดสีจนเป็นรอยช้ำ
บรรจงแนบข้อมือของแดฮวีลงกับพื้นเตียง ก่อนที่จะเริ่มบรรเลงเพลงเสน่หาอีกครั้ง
ร่างหนาสอดใส่ความเป็นชายของตนเข้าสู่ร่างกายของแดฮวีอีกครั้ง
ดึงดันให้บาดแผลในช่องทางด้านหลังของร่างบางยิ่งฉีกขาดกว่าเดิม
“อ๊า!!! คุณดงโฮครับ” แดฮวีน้ำตาไหลพราก เจ็บจนแทบจะขาดใจ
“เก่งมากเด็กดี น่ารักมาก....แดฮวีของฉัน”
ดงโฮมอบรางวัลให้กับตุ๊กตาตัวน้อยด้วยจูบเบาๆที่หางตา ไล่ซับหยดน้ำตาที่ไหลอาบแก้มของเด็กน้อย
ก่อนที่จะเริ่มขยับแกนกายเข้าออกภายในร่างกายหวานละมุนของแดฮวีอีกครั้ง เกิดเป็นเสียงเนื้อกระทบเนื้อดังคลอเคล้าเสียงครางสะอื้นของร่างบาง
แต่ทว่าช่องทางบอบช้ำของแดฮวียังคงคับแน่นและตอดรัดตัวตนของดงโฮอย่างไม่มีอิดออด
“กอดน้อง....ฮึก....คุณดงโฮกอดน้องสิครับ”
แม้ทรมานแทบขาดใจ
แต่แดฮวีก็ไม่ลืมที่จะพูดจาออดอ้อนเพื่อร้องขอความเอ็นดูจากคุณดงโฮ ฝ่ามือบอบบางค่อยๆลูบไปตามสันกรามของร่างด้านบนด้วยความรักใคร่
ก่อนที่จะยกขึ้นโอบรอบต้นคอ ร้องขอจุมพิตที่คงจะช่วยบรรเทาความเจ็บปวดลงได้บ้าง
แล้วมีหรือ....ที่ผู้เป็นนายจะไม่มอบให้กับ “ตุ๊กตาตัวโปรด”
“อือ....คุณดงโฮ....”
จูบหวานๆพร้อมกับอ้อมกอดที่แสนรุ่มร้อน ช่วยให้ตุ๊กตาตัวน้อยผ่อนคลายมากยิ่งขึ้น
สะโพกบอบบางแอ่นรับแรงตัณหาที่โรมรันเข้าหาโดยไม่รู้ตัว ทำให้ดงโฮเลือกที่จะพลิกร่างแสนสวยของตุ๊กตาตัวน้อยขึ้นมาด้านบนแทน
“ค....คุณดงโฮครับ....”
“ลองทำให้ฉันดูหน่อยสิ”
“แต่น้อง....ฮึก....น้องทำไม่เป็น”
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวฉันจะสอนเธอเอง”
ฝ่ามือหนาเลื่อนลงไปประกบตรงก้นกลมมนของแดฮวี
ยกสะโพกน้อยๆให้สูงขึ้นตามความยาวของมัน
ก่อนที่มือหนาจะกดสะโพกของเด็กน้อยลงไปจนสุดเมื่อปากทางสีหวานเดินทางมาถึงส่วนหัวความเป็นชาย
ดงโฮสอนตุ๊กตาแสนสวยในอ้อมกอดด้วยความใจเย็น จนกระทั่งแดฮวีเริ่มจับจังหวะเองได้นั่นเอง
มือหนาจึงเลื่อนขึ้นไปหยอกล้อกับยอดอกสีลูกกวาดของร่างบาง
พลางจับจ้องไปที่สะโพกเล็กๆที่กำลังเคลื่อนไหวและโอบล้อมความใหญ่โตของเขาด้วยความพอใจ
อย่างที่ไม่เคยเกิดขึ้นกับตุ๊กตาตัวไหนมาก่อน
“อ่ะ....อ๊า....คุณดงโฮครับ....”
“แดฮวี....อา....เร็วกว่านี้”
“ช่วยน้อง...ฮึก....น้องแดฮวีไม่ไหว....”
เจ้าของเสียงหวานใสเอื้อนเอ่ยออกมาด้วยความอ่อนแรง
ร่างหนาจึงดันร่างบอบบางด้านบนให้ลงไปกับพื้นเตียงอีกครั้ง
รัวกระแทกความใหญ่โตของตนเข้าหาแดฮวีตัวน้อยด้วยความรวดเร็ว เพื่อรีดเค้นมวลปรารถนาอันเชี่ยวกราดที่ยังคงคั่งค้างอยู่ภายใน
“อ๊า!!! คุณดงโฮครับ....น้องแดฮวี....ฮึก....อ๊า!!!!”
แดฮวีหวีดครางออกมาสุดเสียง เมื่อส่วนที่อ่อนไหวของตนได้ปลดปล่อยความปรารถนาออกมา
พร้อมๆกับที่ดงโฮดึงแกนกายของตนออกมาจากช่องทางด้านหลังของร่างบาง กระตุกกลั่นหยาดน้ำตัณหาเข้มข้นใส่ผิวกายของแดฮวี
จนเปรอะเปื้อนไปทั่วทั้งช่วงอกและหน้าท้องของเด็กน้อย
“คุณดงโฮครับ....อ๊า....”
ดวงหน้าหล่อเหลาลดต่ำลงไปที่ส่วนอ่อนไหวขนาดกำลังน่ารักของเด็กน้อย กระหวัดปลายลิ้นไปที่ส่วนปลายความน่ารักของแดฮวี
ดูดดุนส่วนอ่อนไหวของแดฮวีอย่างเนิบนาบราวกับไอศกรีมรสชาติหอมหวานละมุนนุ่มลิ้น
“อือ...คุณดงโฮครับ....อา....” ฝ่ามือน้อยๆกำผ้าปูเตียงแน่น
เมื่อร่างกายอ่อนเดียงสานั้นเคลิบเคลิ้มไปกับรสสัมผัสของดงโฮ
“หวานอร่อยไปทั้งตัวเลยนะ แดฮวีของฉัน” ดงโฮพูดพลางแนบริมฝีปากร้อนระอุไปทั่วต้นขาอ่อนด้านในของแดฮวี
ดงโฮหยัดกายขึ้นก่อนที่จะดึงแดฮวีเข้าสู่อ้อมกอดของตน พลางสูดดมกลิ่นหอมธรรมชาติของแดฮวีอย่างหลงใหล
ดวงหน้าอ่อนหวานของตุ๊กตาตัวน้อยแนบลงไปที่แผ่นอกแกร่งของผู้เป็นนายต่างหมอน
“คุณดงโฮชอบน้องแดฮวีมั้ยครับ”
“ชอบสิ ตอนนี้เธอเป็นตุ๊กตาตัวโปรดของฉันแล้วนะรู้มั้ย”
ดงโฮพูดพลางลูบไปที่เส้นผมของคนในอ้อมกอด ก่อนที่จะจุมพิตลงไปด้วยความเอ็นดู
“ครับ....น้องแดฮวีเป็นตุ๊กตาของคุณดงโฮ” แดฮวียิ้มรับฐานะของตนทั้งน้ำตา
ก่อนที่ความอ่อนเพลียจะดึงสติของเด็กน้อยให้เข้าสู่ห้วงนิทรา
.
.
.
เด็กน้อยเคยเฝ้าใฝ่ฝันว่าตัวเองจะได้เป็นเจ้าหญิง ได้ครองคู่กับเจ้าชายอย่างมีความสุขในปราสาทหลังใหญ่เหมือนดั่งในนิทาน
“ความฝัน” ที่ผลักดันให้เด็กน้อยมีชีวิตอยู่จนถึงทุกวันนี้
มาวันนี้....แม้แดฮวีจะได้อยู่ในอ้อมกอดของเจ้าชายเหมือนดั่งความฝัน ได้อาศัยอยู่ในปราสาทหลังใหญ่ที่แสนสุขสบาย
แต่ทำไม....น้ำตาของแดฮวีถึงไม่หยุดไหลเสียที
2BC
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น