[BaekHwi] DOLL (1/?)

ครั้งที่คุณยังเป็นเด็กน้อยผู้อ่อนต่อโลก คุณเคยเล่น “ตุ้กตา” มั้ย?
คุณจำได้ไหมว่าคุณ “เล่น” กับมันยังไง?

คุณจับมันแต่งตัวสวยๆมั้ย?

คุณวางตุ้กตาเอาไว้ข้างตัวคุณก่อนเข้านอนหรือเปล่า?

คุณชอบที่จะจับต้องมันด้วยความทะนุถนอม?

หรือว่าชอบ...ที่จะเห็นมันแหลกสลายคามือ

.

.

.

“อ๊า...คุณดงโฮพอเถอะ อา...ผมเจ็บ...อึก...พอที” น้ำเสียงที่เอ่ยร้องขอความเมตตาจากผู้เป็นนายผู้เป็นเจ้าชีวิต ที่กำลังกระหน่ำสอดแทงตัวตนของอีกฝ่ายเข้ามาภายในร่างกายที่แทบยับเยินของตน

“อื้ม...ร่างกายของเธอตอดรัดฉันขนาดนี้ ไม่น่าเอ่ยปากปฏิเสธฉันนะรู้มั้ย”

“คัง ดงโฮ” ผู้เป็นนายเจ้าชีวิตเอ่ยปาก ทั้งที่ยังคงรักษาจังหวะความทารุณของตนเอาไว้อย่างมั่นคง

ครั้งที่เท่าไหร่แล้ว ที่นายใหญ่ตระกูลคังเสวยสุขกับร่างบางใต้ร่าง

ครั้งที่เท่าไหร่...ที่คนใต้ร่างเขาต้องครวญครางร้องขอความเมตตาอย่างทุกข์ทรมาน

“พอแล้ว...ฮึก...ผม...” เสียงอ้อนวอนสุดท้ายเอ่ยขึ้นอย่างแผ่วเบาก่อนที่เจ้าตัวจะหมดสติ

“หึ ไม่ไหวซะแล้ว”

ผู้รุกรานเอ่ยวาจาเย้ยหยัน ก่อนที่จะถอดถอนความเป็นชายของตนออกจากร่างกายสิ้นไร้เรี่ยวแรงของคนด้านล่าง มือหนายกโทรศัพท์ของตนขึ้นมาแล้วกดโทรหาลูกน้องคนสนิท ให้มารับตุ้กตาตัวล่าสุดของตนออกไป

“เป็นอีกคน” ที่ไม่สามารถตอบสนองความต้องการของเขาได้ ตุ้กตาที่เขาซื้อมาแล้วก็ต้องขายต่อให้คนอื่น เพราะมันไม่สามารถตอบสนองความต้องการของเขาได้อีกต่อไป

.
.
.

อาทิตย์ต่อมา

---RRRRR---

เสียงโทรศัพท์ของดงโฮดังขึ้น ในขณะที่เจ้าตัวกำลังนั่งสะสางธุรกิจของตระกูลผ่านหน้าจอคอมพิวเตอร์ และทันทีที่ดงโฮได้เห็นชื่อของบุคคลที่โทรเข้ามานั่นเอง

“ว่าไง ไอ้คุณชายฮวัง”

นายใหญ่ตระกูลคังกดรับสายของ “ฮวัง มินฮยอน” เพื่อนสนิทเพียงคนเดียวของเจ้าตัว

((ไงมึง ได้ข่าวว่าช่วงนี้หงุดหงิดง่าย คืนนี้ออกไปเที่ยวด้วยกันเปล่า))

“มึงจะชวนกูไปไหนล่ะมินฮยอน”

((เสียงเหมือนกินรังแตนมาแบบนี้ ขาดมากี่วันแล้วครับคุณคัง))

“อย่าถามมากน่า ก็เหมือนๆเดิมนั่นแหละ ช่วงนี้งานเยอะ ยังไม่มีเวลาไปหาตัวใหม่นั่นแหละ”

((เยดุอย่างมึง จะไปหาอึดๆจากไหนได้ครับผม))

“ไอ้นี่!!!!”

((ก่อนจะด่า มีซ่องลับพึ่งเปิดใหม่ กูรู้จักกับเจ้าของเป็นการส่วนตัว สนใจไปช้อปปิ้งหาตุ้กตาตัวใหม่มั้ยครับ คุณคัง))

“ซ่องลับพึ่งเปิด? ที่มาชวนกูนี่มึงได้ลองแล้วรึยัง?”

((แน่นอนสิวะ กูก็พึ่งไปมาไม่กี่วันนี่เอง มึงอาจจะได้ตัวที่ถูกใจจากที่นี่ก็ได้))

เมื่อได้ยินว่ามินฮยอนเองก็ได้ไปทดลองใช้บริการของที่นี่มาแล้ว มันก็ช่วยทำให้เขาตัดสินใจได้ง่ายขึ้น คำแนะนำจากเพื่อนสนิทเพียงคนเดียวของเขา ไม่เคยทำให้เขาต้องผิดหวังแม้ซักครั้ง

“ได้สิ เผื่อได้มาไว้แก้ขัดซักคน”

.

.

.

นายใหญ่ตระกูลคังขับรถไปตาม location ที่เพื่อนสนิทอย่างมินฮยอนได้ส่งมาให้ทางโทรศัพท์ เมื่อมาถึงจุดหมายปลายทาง ดงโฮก็จอดเทียบรถข้างๆรถของมินฮยอนที่น่าจะมาถึงก่อนเขาไม่นานนี้

“ไงมึง หน้าตาดูไม่ได้เลยว่ะ กูละสงสารคนที่จะต้องมารองรับความต้องการมึงจริงๆ” มินฮยอนพูดพร้อมกับยิ้มกวนประสาทใส่ดงโฮ

“พูดมากน่า นำไปสิ ถ้าไม่ดีอย่างที่โม้เอาไว้นะ”

“หึ แล้วมึงจะขอบคุณกูครับ ไอ้คุณชายคัง”

มินฮยอนพูดพร้อมกับเดินนำเพื่อนสนิทของตนไปยังสถานที่ลับที่ว่า เบื้องหน้าของมันคือโรงแรม 5 ดาวที่สุดแสนจะหรูหรา แต่ทว่าลึกลึงไปในชั้นใต้ดินของโรงแรมแห่งนี้ กลับมีกิจการค้ามนุษย์ที่ลักลอบเปิดขึ้นอย่างผิดกฎหมาย เจ้าของที่มินฮยอนรู้จักเป็นการส่วนตัวนี่ คงจะเส้นใหญ่พอสมควร

“อ้าวมินฮยอน ลมอะไรหอบนายมาที่นี่อีกรอบห้ะ”

หนุ่มหน้าสวยที่น่าจะมีอายุพอๆกับพวกเขา กล่าวทักทายมินฮยอนด้วยความสนิทสนมทันทีที่พวกเขาทั้งสองก้าวขาเข้ามาในอาณาเขตนี้

“อย่าพึ่งขึ้นเสียงกับลูกค้าคนสำคัญสิมินกิ นี่ดงโฮ...เพื่อนสนิทฉันเอง ส่วนนี่คือ ชเวมินกิ เจ้าของที่นี่”
“อ่า สวัสดีครับคุณดงโฮ ผมชเวมินกิ ยินดีที่ได้รู้จักครับ” มินกิพูดพร้อมโค้งตัวให้ลูกค้าคนใหม่เล็กน้อย

“ยินดีที่ได้รู้จักครับ”

“ผมคิดว่า มินฮยอนคงได้บอกกับคุณแล้ว ว่าสินค้าของเราเป็นอะไร”

“ครับ ก็หวังว่าสินค้าของคุณจะดีจริงอย่างที่มินฮยอนมันโม้เอาไว้นะครับ”

“แน่นอนอยู่แล้ว ผมเป็นคนคัดเองสินค้ากับมือเลยนะครับ รับรองว่าต้องมีที่ถูกใจคุณแน่นอน ไม่ทราบว่าคุณดงโฮมีสเปคมามั้ยครับ ว่าชอบแบบไหน”

“ผมชอบเด็กผู้ชาย ตัวเล็กหน้าสวยผิวขาว อายุไม่เกิน 17”

“รสนิยมเอาเรื่องอยู่เหมือนกันนะครับ แต่แน่นอนครับ...ไม่มีอะไรที่เราหาให้คุณลูกค้าคนสำคัญไม่ได้ เชิญทางนี้ครับ”

มินกิพาดงโฮมาที่ห้องโถงลับด้านในที่ถูกตบแต่งด้วยเฟอร์นิเจอร์ราคาแพง รวมไปถึงภาพเปลือยที่ถูกเพนท์ด้วยสีน้ำมันชั้นดีประดับไว้ตรงผนังสลับกับ “บานประตู” ที่ถูกจัดแบ่งเอาไว้ตามคุณสมบัติของสินค้า ไม่ว่าจะเป็นเรื่องเพศ อายุ หรือแม้แต่ระดับประสบการณ์ของตัวสินค้า ที่นี่มีการแบ่งระดับความต้องการของลูกค้าเป็นอย่างดี ไม่ว่าจะไร้เดียงสาแค่ไหน หรือจะมีประสบการณ์โชกโชนมาเท่าไหร่ก็ตาม แค่เพียงเอ่ยปากบอกกับมินกิเท่านั้น เจ้าตัวคงจัดสรรมาให้ได้อย่างไม่ยากเย็นอะไร

“ห้องนี้ครับ”

มินกิหยุดอยู่ที่หน้าประตูห้องหนึ่ง ที่มีคุณสมบัติระบุไว้ตรงตามที่ดงโฮขอทุกประการ นิ้วเรียวสวยของมินกิกดรหัสปลดล็อคด้วยความคล่องแคล่ว ก่อนที่เสียงปลดล็อคจะดังขึ้น

“เชิญครับ”

มินกิยิ้มบางให้กับดงโฮก่อนที่จะเปิดธรณีประตูดังกล่าวออก ภาพแรกที่ปรากฏสู่สายตาของนายใหญ่ตระกูลคัง คือมีเด็กผู้ชายหน้าสวยหลายคนที่อยู่ในช่วงอายุตั้งแต่ 14-17 ปี ถูกล่ามโซ่เอาไว้ตรงข้อเท้าข้างหนึ่งที่เชื่อมติดไว้กับผนังห้อง แววตาที่ใสซื่อบริสุทธิ์ระคนความหวาดกลัวต่างจับจ้องไปที่หน้าประตู รับรู้โดยทั่วกันว่า จะมีเพื่อนของตัวเองหนึ่งคนที่จะได้ออกไป...แล้วไม่กลับมาอีกเลย

“ถูกใจคนไหนก็บอกได้นะครับ หรืออยากจะขอดูสินค้าเพื่อประกอบการตัดสินใจก็ได้ แต่ตรงนี้ต้องเสียเงินต่างหาก จ่ายสดหรือรับเป็นเช็คเท่านั้นครับ”

“เคยมีประวัติการคืนสินค้ามาก่อนรึเปล่าครับ คุณมินกิ”

“ไม่เคยครับ เด็กแต่ละคนที่ผมเลือกมาบริการลูกค้า ไม่ว่าจะเป็นหน้าตาหรือบุคลิกภาพ ผมคัดแล้วอย่างดี รับรองได้ว่าลูกค้าทุกคนต้องถูกใจ ไม่อย่างงั้น...มินฮยอนจะแนะนำที่นี่ให้กับคุณหรือ”

ได้ยินดังนั้น ดงโฮก็ค่อยๆเดินลึกเข้าไปในภายในห้อง ดวงตาคมกริบเริ่มพินิจมองดวงหน้าของเด็กหนุ่มที่อยู่ภายในห้องนี้ทีละคนๆ ซึ่งส่วนใหญ่มักจะเบือนหน้าหนีไม่กล้าสบตา จนกระทั่ง....

“เธอชื่ออะไร”

นายใหญ่ตระกูลคังหยุดลงตรงหน้าของเด็กน้อยอายุราว 16 ปี เจ้าของดวงหน้าสวยหวานที่มาพร้อมกับเรือนร่างบอบบางน่าทะนุถนอม นัยน์ตากลมโตที่มาพร้อมกับชั้นตาที่ไม่เท่ากัน กลายเป็นความไม่สมดุลที่ชวนให้หลงใหลอย่างน่าประหลาด เจ้าของดวงตานั่นไม่ได้หลบตาเขาเหมือนเด็กคนอื่นๆ สายตาของเด็กคนนี้...ชวนให้รู้สึกถึงการเฝ้ารอ คอยที่จะได้พบกับใครซักคน  

“ลีแดฮวี ครับ”

“มินกิ ผมขอดูสินค้าหน่อยได้มั้ย”

“อา...ลีแดฮวี ตาถึงใช้ได้เลยนี่ครับ ผมพึ่งรับน้องเข้ามาวันนี้แท้ๆ”

มินกิพูดพร้อมกับปลดโซ่ที่ข้อเท้าของแดฮวีออก เปลี่ยนเป็นคล้องกุญแจมือที่ข้อมือน้อยๆของเจ้าตัวเล็กแทน มินกิจูงมือของสินค้าตัวน้อยมาส่งให้กับลูกค้าคนสำคัญ ก่อนที่จะเอ่ยเงื่อนไขการขอดูสินค้าจากดงโฮ

“500,000 วอนครับคุณดงโฮ สำหรับค่าชมสินค้า”

ดงโฮหยิบสมุดเช็คออกมาจากกระเป๋าเสื้อสูทด้านในของตน มือหนาเขียนตัวเลขตามที่มินกิขอพร้อมกับลงลายมือชื่อ ก่อนที่ดงโฮจะฉีกเช็คเงินสดนั่นให้กับพ่อค้าคนสำคัญ

“ห้องชมสินด้าอยู่ตรงสุดทางเดินครับ เชิญ”

มินกิพูดพร้อมกับเดินนำดงโฮและสินค้าคนสำคัญไปที่ห้องดังกล่าว ซึ่งถูกตระเตรียมเอาไว้เพื่อการณ์นี้โดยเฉพาะ ทันทีที่ประตูถูกปลดล็อค ภาพที่ได้เห็นตรงหน้าก็คือห้องสี่เหลี่ยมจัตุรัสสีขาวที่มีไฟส่องสว่าง ที่ช่วยให้ลูกค้าสามารถมองเห็นสินค้าได้อย่างชัดเจน โดยที่ภายในห้องมีเพียงแค่เก้าอี้ 1 ตัวกับโซ่ที่ห้อยลงมาจากเพดานเท่านั้น

 มินกิก็จูงมือแดฮวีไปไว้ตรงกลางห้องก่อนที่จะจับแดฮวียกแขนขึ้น แล้วเกี่ยวโซ่ดังกล่าวเข้ากับกุญแจมือที่พันธนาการเจ้าตัวเอาไว้

“คุณได้เวลา 15 นาทีต่อการดูสินค้าหนึ่งชิ้น เวลาจะเริ่มจับหลังจากที่ผมปิดประตู ถ้าถูกใจก็ออกมาบอกผมได้เลย” ทันทีที่พูดจบ มินกิก็เดินกลับไปที่ประตู แล้วลงล็อคประตูห้องจากทางด้านนอก เหลือไว้เพียงแค่ลูกค้าคนสำคัญกับ “ว่าที่” ตุ้กตาตัวใหม่

“ปีนี้เธออายุเท่าไหร่ แดฮวี”

ดงโฮพูดไปพร้อมกับไล่ปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตสีขาวตัวบางที่ปกคลุมร่างกายของแดฮวีออกทีละเม็ดๆ ค่อยๆเผยให้เห็นหน้าอกแบนราบขาวนวลเนียนราวกับน้ำนมของร่างบาง ประกอบยอดอกสีชมพูอ่อนของเจ้าตัวที่ประดับอยู่บนแผ่นอกทั้งสองข้าง ทั้งหมดทั้งมวลนั้นกระตุ้นอารมณ์ของดงโฮได้ไม่ยากเลยซักนิด

“ตอนนี้ 16 ย่าง 17 ครับ”

นายใหญ่ตระกูลคังค่อยๆใช้ฝ่ามือแกร่งของตนลูบไล้ไปทั่วผิวกายของแดฮวีด้วยความหลงใหล ผิวขาวเรียบลื่นของเด็กน้อยแทบทำให้ดงโฮสะกดอารมณ์ของตัวเองไว้ไม่อยู่ ฝ่ามือหนาที่ลากผ่านยอดอกของแดฮวีแล้วสะกิดเบาๆ เพียงเท่านั้น...ยอดอกของแดฮวีก็ชูชันรับสัมผัสจากปลายนิ้วของเขาเสียแล้ว 

ดวงหน้าหล่อเหลาของผู้เป็นนาย ก้มลงลากลิ้นผ่านยอดอกสีหวานของแดฮวี สร้างความเสียวซ่านให้กับเด็กน้อยที่ไร้ซึ่งประสบการณ์ ร่างกายบอบบางของแดฮวีที่สั่นไหวไปทั้งตัวกลายเป็นปฏิกิริยาที่น่าเอ็นดูสำหรับดงโฮ ก่อนที่เจ้าตัวจะผ่อนโซ่ที่ล่ามเด็กน้อยเอาไว้ เพื่อให้แดฮวีได้นั่งลงบนเก้าอี้แทน

มือหนาทั้งสองข้างค่อยๆลูบไล้ลงมาที่รอบเอวเล็กๆของแดฮวี ก่อนที่ดงโฮจะใช้ปลายนิ้วดึงชั้นในตัวบางของเด็กน้อยลงตามเรียวขาเพรียวบางที่งดงามราวกับสตรีเพศ ดงโฮแยกเรียวขาของแดฮวีออกจากกัน เผยให้เห็นเครื่องเพศสีหวานขนาดกำลังน่ารัก ซึ่งกำลังสั่นไหวเพราะถูกจับจ้อง

ดงโฮลดระดับใบหน้าที่แสนจะหล่อเหลาราวกับรูปปั้นของตน ให้ระดับสายตาของตนจรดไปที่ช่องทางด้านหลังของแดฮวี ช่องทางคับแคบที่มีสีชมพูระเรื่อตัดกับผิวขาวสวยของแดฮวี  ยิ่งมองใกล้ๆก็ยิ่งสวยสะกดใจเขาไปทั้งตัว

นายใหญ่ตระกูลคังค่อยๆใช้ปลายนิ้วของตนลูบไล้ช่องทางด้านหลังของแดฮวีอย่างแผ่วเบา ทำให้แดฮวีเผลอครางออกมาโดยไม่รู้ตัว ประกอบกับน้ำใสๆรื้นตรงขอบตาของแดฮวีนั่นอีก ช่างเป็นภาพที่ชวนให้หลงใหลเสียเหลือเกิน และแน่นอนว่าดงโฮก็ลากลิ้นของตนไปที่ความบริสุทธิ์ที่อยู่ตรงหน้าอย่างไม่ลังเล

“อ๊า...คุณครับ อื๊อ...”

แดฮวีครางเสียงหวานเมื่อคนตรงหน้าไม่ได้หยุดแค่ลิ้น ร่างสูงละเรียวลิ้นของตนออกจากขนมหวานตรงหน้า ก่อนที่จะใช้ปลายนิ้วของตนเปิดปากทางบอบบางให้กว้างขึ้น แล้วดูดดุนความหวานล้ำตรงหน้าด้วยความกระหาย “ตุ้กตาตัวใหม่” ของคังดงโฮ ช่างสมบูรณ์แบบเหลือเกิน

“ฮึก...อ๊า...คุณครับ...ฮึก...น้องรู้สึกแปลกๆ”

“เธอนี่หวานไปทั้งตัวจริงๆเลยนะ แดฮวี”

“คุณครับ....”

“อยากไปอยู่กับฉันรึเปล่า เด็กดี”

“ค...ครับ?”

“ถ้าอยากไปกับฉัน ก็จงเรียกชื่อฉัน...คุณดงโฮ”

“น้อง...น้องแดฮวีจะไปอยู่กับคุณครับ คุณดงโฮ”

2BC

--------------------------------------------------------

เปิดฟิคในรอบหลายปี กี้ดดดดดดดดดดดดดด
เป็นการ Re-write จากฟิคของตัวเองนะคะ
ซึ่งการ Re-write ตรงนี้ครอบคลุมไปถึงพลอตด้วยค่ะ
นั่นหมายความว่า มันจะไม่เหมือนการอ่านเวอร์ต้นตำรับแน่นอน
เรียกว่าเป็นการ Develop ให้มันดีขึ้นไปอีกขั้นค่ะ
ทั้งหมดทั้งมวลนี้ ฝากติดแทค #DOLL_แบคฮวี ด้วยนะคะ